یادداشت بمناسبت روز جهانی ناشنوایان
یادداشت اختصاصی از نفیسه رهنما؛ مددکار اجتماعی
از کجا آمده ای؟
از دیار ساکن!
… و شما می شنوید
نه به مانند حضور
بلکه آن قلب شما با تمام احساس
نطق دل می شنود با تمامی وجود
و شما می دانید
که دیار ساکن
اهلش از خورشید است
که صدای پر مرغابی را
با همان عطر حضور دل خود می شنود.
در اهمیت حس شنوایی، این گفته هِلِنکِلِر، گویاتر از هر سخنی است. او که با وجود نابینایی و ناشنوایی، یکی از موفق ترین افراد استثنایی است، می گوید:«اگر این فرصت به من داده می شد که یکی از دو حس خود را بازیابم، ترجیح می دادم نابینا بمانم، ولی بشنوم».
هشتم مهرماه ۱۳۹۹ و سی ام سپتامبر، «روز جهانی ناشنوایان» نام گذاری شده است. شعار امسال روز جهانی ناشنوایان (تایید مجدد حقوق ناشنوایان هدف از این نام گذاری) ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند.
افراد دارای معلولیت، بزرگترین اقلیت اجتماعی جهان به شمار می‌روند و در این اقلیت، ناشنوایان اکثریت دارند. نزدیک به پنج درصد جمعیت دنیا ناشنوا یا کم‌شنوا هستند که بیشترشان در جهان سوم زندگی می‌کنند. سازمان بهزیستی ایران می‌گوید ۱۴درصد افراد دارای معلولیت در کشور را ناشنوایان تشکیل می‌دهند.
استاد جبار باغچه بان (عسکرزاده) نخستین معلم گل های خاموش و یکی از خادمان پر تلاش فرهنگ ایران و به معنای واقعی کلمه معلم بود. زنده یاد باغچه بان در سال ۱۲۹۸ آموزگاری را آغاز کرد. وی نخستین مؤسس کودکستان ناشنوایان در تبریز بود. باغچه بان، اولین شخصی است که در ایران، آموزش شنیداری و دیداری را به دستگاه آموزش کشور وارد کرد و برای نخستین بار به فکر آموزش و تربیت کودکان ناشنوا افتاد.
از جمله مشکلات و چالش های ناشنوایان وجود رفتارهای ترحم آمیز اطرافیان است که این جنس رفتارها موجب می شود فرد ناشنوا، خود را موجودی مستحق ترحم بداند. در نتیجه، نخستین مشکلی که ناشنوایان را تهدید می کند، افسردگی و دوری کردن از جامعه است و دور شدن ناشنوا از جامعه، به فرآیند جامعه پذیری او آسیب جدی وارد می کند که البته در چند سال اخیر با وجود رابط ناشنوایان در صدا و سیما و افزایش آگاهی ها نگاه ها از ترحم به واقع بینانه سوق پیدا کرده است.دشواریهای شغلی ، کمبود وعدم تناسب شغل با توانایی ها ،علایق و ذوق های فرد ناشنوا است.
وضعیت مطلوب برای ناشنوا، استفاده از موقعیت های در دسترس افراد عادی است. وظیفه اصلی در تربیت کودک ناشنوا و کمک به رشد او، بر عهده خانواده است. باید وضعیت واقعی کودک را پذیرفت و بهترین کار را برای کمک به وی انجام داد. پذیرش فرد ناشنوا از طرف خانواده، اجتماع و شناخت تفاوت های او و کنار آمدن با آن، نیازمند عشق، علاقه، صبر، حوصله و برخورد منطقی است.
